Triumf chamstwa

Internet powołał do życia specjalistów od wszystkiego. Każdy z nich zna się na wszystkim, a nawet jak się nie zna – to się wypowiada nie przebierając w słowach. Sądzą, że obrażanie innych jest równoznaczne z wolnością słowa.

Rozumiem, że można się z czymś nie zgadzać, być innego zdania, przekonania, wyznania i należeć do innej partii. Pytanie tylko, dlaczego nie można konwersować z kulturą i szacunkiem dla rozmówcy? Czy chamstwo stało się standardem?

*

Życie pokazuje, iż zwłaszcza w polityce chamstwo rośnie w siłę. Politycy niemal codziennie dają upust swym negatywnym emocjom. Wydawało się, że kiedy Lepper powiedział w Sejmie: „Wersalu już tu nie będzie”, to gorzej być nie może. A jednak gdy słucham tego, co dziś wygadują parlamentarzyści, dochodzę do wniosku, że czasy Leppera to jednak był wersal. Kiedyś wypowiedzi z gatunku męskiej szatni, były wypadkami przy pracy. Politykowi coś się wymsknęło i potem za to przepraszał, a dziś przeciwnie, politycy są dumni z wypowiedzi, którymi zdołają zaszokować.

Przekonanie, że dobry cytat wart jest każdej ceny, zdominowało debatę polityczną. Politycy wiedzą, że odbiorcy szybko obojętnieją, więc trzeba serwować im coraz ostrzejsze i bardziej kontrowersyjne wypowiedzi. Dla nich ważniejsze jest to, jak mówią, a nie to, co mówią. Z jakim temperamentem, z jakim zaangażowaniem Download extraputty cnet , jak dobierają słowa. Ponieważ wiedza o istocie problemów, zrozumienie tego, co się wokół nas dzieje, jest u polityków coraz mniejsze, to muszą nadrabiać brutalnością. Muszą zadawać ciosy, bo merytorycznej dyskusji na argumenty nie są w stanie już prowadzić.

Pamiętam (jako asystent senatora Stokłosy i równocześnie sprawozdawca parlamentarny „TN”) sejm i senat z lat 90 – tych i początków XXI wieku. Na Wiejskiej panowała wtedy atmosfera sporu i dyskusji o rzeczy dla kraju istotne. Dziś tamtych „sweterkowych” parlamentarzystów zastąpiła armia postaci w garniturach com.html , które myślą tylko o tym, jak najlepiej wypaść w mediach. W tym miejscu można przypomnieć posła Roberta Węgrzyna (PO), który zasłynął wypowiedzią: „z gejami to dajmy sobie spokój, a z lesbijkami to chętnie bym popatrzył”, czy posła Artura Górskiego (PiS), który po wyborze Baracka Obamy na prezydenta USA z sejmowej mównicy obwieścił „koniec cywilizacji białego człowieka”. Elegancja wypowiedzi nie jest już w modzie. Teraz trzeba być chamem, prostakiem, trzeba walić poniżej pasa Vigilix user setup , aby być usłyszanym.

Powodem jest straszna linia podziału, linia nienawiści dzieląca Polaków. Kiedyś – a widziałem to wielokrotnie – najbardziej zaangażowani adwersarze z sali sejmowej w kuluarach podawali sobie ręce, rozmawiali ze sobą jak ludzie. Często spotykałem ich potem na wspólnej wódeczce w restauracji sejmowej. Dziś nienawidzą się tak samo przed i poza kamerą. Od katastrofy smoleńskiej nie potrafią ze sobą rozmawiać. Swoistą cezurą była debata smoleńską, na której sponiewierano Ewę Kopacz za to, że miała odwagę pojechać do Smoleńska i być przy zamykaniu trumien, gdy inni stchórzyli. Wylano wtedy na jej głowę kubły oszczerstw i podłości. To była egzekucja. Okazało się, że w polityce można powiedzieć wszystko. Nawet bez żadnych dowodów posądzić premiera o zamordowanie prezydenta.

Politycy są przekonani, że wszystkim rządzą emocje. Programy wyborcze zostały zastąpione akcjami wizerunkowymi. Debaty – kłótniami, w których idzie tylko o to, by się wzajemnie przekrzyczeć. Zasada: nieważne, jak mówią, byleby mówili, zbiera dziś w polityce obfite żniwo.

*

Chamstwo, które opanowało polską klasę polityczną, zainfekowało społeczeństwo. Stykamy się z nim niestety bardzo często. Od Internetu począwszy a na komunikacji miejskiej, przez biura, po … domy naszych znajomych i krewnych skończywszy.

Zastanawiam się: z czego to wynika, bo nie sądzę, aby politycy byli tu jedynymi winowajcami. Czy aż tak zaszkodziło nam czterdzieści z górą lat PRL -u, czy raczej współczesność rozpędzona i zadyszana, pogoń szczurów za awansami i pieniędzmi? Nie do końca ową gburowatość rozumiem puttygen , bo przecież gdzieś tam w świecie wciąż powiadają: „szarmancki jak Polak”.

A może już tak nie mówią? Może to tylko wspomnienie dawnych lat?

Zbigniew Noska